ได้ยินชื่อรายการ The Apprentice มานานแต่ไม่เคยดู (ฟังชื่อตอนแรกนึกถึงเจได)
เคยอ่าน The Observer ก็มีสกู้ปใหญ่โตว่าใครจะชนะ (ของฝั่ง UK) เลยคิดว่ามันต้องดังในระดับหนึ่งเลยล่ะ เผอิญวันนี้ยังอยู่ในช่วงหยุดต่อเนื่อง อยู่บ้านเฉยๆ เปิดทีวีมาเจอพอดีเลยดูซะหน่อย
หลังจากใช้ความพยายามมากว่าครึ่งปี ตั้งแต่เค้าเพิ่งเริ่มฮิตกันจนถึงความฮิตหายไปกับสายลม ผมก็ดู Full House จบจนได้
เรื่องสนุกนะครับไม่ใช่ไม่สนุก แต่ที่ดูช้าก็เป็นเพราะขาดทั้งเวลากับความตั้งใจ ถึงแม้เรื่องในช่วงหลังๆ จะยืดไปหน่อย (16 ตอนน่าจะบีบได้เหลือ 13-14 ตอน) แต่ช่วง 3-4 ตอนแรกนี่ระดับ addictive เลยล่ะ
ลองมานั่งคิดเล่นๆ ว่าทำไม Full House ถึงดัง ถ้าตัดประเด็นกระแสซีรีย์เกาหลีฟีเวอร์, กระแสเรนฟีเวอร์ และบรรยากาศในเรื่องที่ถ่ายออกมาสวยน่าไปแล้ว จุดสำคัญคงเป็นการวางบทของตัวละครแต่ละคนให้เรารู้สึกคุ้นเคยนั่นเอง
ถ้าตกอยู่สถานการณ์เดียวกับมินจุงโฮ จังกึมมาขอร้องแบบนั้น ผมจะยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างพาหนีหรือเปล่า
ผมตอบไม่ได้
เขียนซะเมื่อยังมีไฟ
ถึงผมจะอ่านหนังสือไซไฟค่อนข้างเยอะ แต่ซีรีย์นี่แทบไม่ได้ดูเลย เป็นเพราะบ้านเราหาดูยาก แถมซีรีย์มาอาทิตย์ละตอน ทำให้ต้องติดตาม (และลืม) ซึ่งค่อนข้างเป็นภาระ ที่ผมเคยดูก็มี Star Trek สองภาค คือ The Next Generation (แพททริค สจวร์ต เล่นเป็นกัปตันฌอง ลุค พิคาร์ด) กับ Voyager (กัปตันเจนเวย์) ที่เคยแวะมาฉายช่อง Hallmark ไม่กี่ตอน อาศัยว่าเปิดมาเจอก็ดูมากกว่า
วันที่ 2-6 พ.ย. นี้ Cinemax เอา Battlestar Galactica มาฉายมาราธอน วันละสองตอน หลังจากดูของวันแรกจบเมื่อกี้ อีก 4 วันที่เหลือ เราออกไปไหนตอนค่ำไม่ได้อีกต่อไป
ถึงผมได้ดูพวกคุณแค่ซีรีย์ 5 กับ 6 แต่ผมก็ประทับใจพวกคุณมาก
พวกคุณกลายเป็นปรากฎการณ์ ใครจะไปคิดว่าซีรีย์ไม่ต้องมีเอ็ฟเฟ็คต์อลังการ ก็ดังได้ ไฮดี้ คลัมยังชอบพวกคุณเลยนะ
ผมอยากจะเข้าใจพวกคุณและผู้หญิงทุกคน แต่บางครั้งผมก็เป็นเหมือนกับเบอเกอร์ ที่กลัวความเก่งของคุณ เป็นเหมือนกับสตีฟ ที่ไม่เข้าใจว่าคุณยังกลัวอะไร หรือจะเป็นเหมือนกับมร. บิ๊กดี ที่สุดท้ายก็ขีดเส้นความสัมพันธ์ไว้เพียงคนรู้ใจ ไม่ใช่คนรัก